1 februari 2009
Voor het eerst voor ons doen wat te laat aan het ontbijt, maar een taxichauffeur ligt er hier niet wakker van om te wachten… Taxi naar de (verkeerde) busterminal waar we aangenaam verrast worden door de goede organisatie van Cruz del Sur. Koffers worden gewoon ingecheckt, je hoefde niets meer te doen. Dankzij het vroege boeken hadden we de twee voorste stoelen op de bovenste verdieping en zitten dus gewoon ‘in een film’.
De rit duurde zo’n 5 ½ uur maar was erg mooi. We kregen zelfs nog een broodje kip, cake en coca thee! Om 3 uur waren we in Puno waar helaas niemand ons stond op te wachten zoals beloofd. Agentschap gebeld en we moesten maar een taxi nemen en het hotel zou die betalen, pfff. Bijzonder hotel kunnen we wel stellen, maar wel midden in het centrum.
We vielen midden in het festival van Puno, ter ere van de Maagd van de Candelaria. Nou die hebben we ook gezien! Na een oeverloze parade van muzikanten (vooral fluiten en trommels) kwam mevrouw langs in een hele lange processie met wierook, gezang, gebeden, kaarsen en bloemen.
Na zo’n 2 uur onze ogen uitgekeken te hebben zijn we een lasagna gaan eten in dezelfde straat. De straat waar het normaal allemaal al te doen is maar waar nu het feesten geen einde lijkt te kennen.
De rum- en bierflessen gaan van hand tot hand en een behoorlijk aantal mannen kan niet meer op de benen staan, laat staan dansen. Wel heel bijzonder.
Er schijnen zo’n 200 dans/muziekgroepen aan het festival mee te doen en dan zo’n 7 uur achter elkaar. De toeschouwers erom heen zijn op zich al een plaatje!
Nu in het hotel denderen de trommels door de kamer, we zijn benieuwd hoe lang dit vannacht gaat duren…bij ons staat de wekker weer op half zeven voor de boot op het Titicacameer…
2 februari 2009
Bram heeft slecht geslapen, last van de hoogte die zich uit in hoofdpijn, hartkloppingen en happen naar lucht. Hopen maar dat het beter gaat want de eilanden liggen toch nog wel een stuk boven het Titicacameer. Na een simpel ontbijt prima op tijd opgehaald. Ik had nog net de tijd om reservebatterijen te kopen voor de geleende zaklantaarn van het hotel…die van ons was nergens in de koffers te bekennen… Naar de haven en ingescheept met 14 anderen. Moeder Minda met dochter Teresa en hun nichten Maria en Juliana. De Fransen Camilla en Etienne. Gerardo uit Buenos Aires die veel prettiger in de omgang bleek dan het leek in het begin. Een Peruaanse familie met 14 jarige dochter, Tessa en Vicky uit Lexington die samen 6 weken het avontuur opzochten in Zuid Amerika en gids Angel. Beetje beroerde kapitein die volgens Bram niet echt oplette en een rumoerig meer maar wel een lekkere tocht zo boven op de boot.
Eerst naar de Uros eilanden (ca. half uur), een van de kleinere rieteilanden, waar het leven van de bewoners uitgebreid wordt uitgelegd. Je kon mee met de rieten boot maar wij zijn op het eiland gebleven. Wandkleed gekocht voor boven de trap, ballonnen opgeblazen en veel foto’s gemaakt en gefilmd.
Daarna doorgevaren naar Amantani waar we zouden overnachten. Pittige klim naar het dorp waar echter geen mens te bekennen was! De bewoners zouden allemaal naar het festival zijn aan de andere kant van het eiland, lees andere kant van de berg, om in de hoofdstad te feesten. Enfin, uiteindelijk toch het gastgezin opgespoord en we sliepen eigenlijk allemaal in 1 huis behalve het Peruaanse gezin. Veel luxer dan verwacht, eigenlijk gewoon een hotelletje…
De lunch werd geserveerd om 3 uur, soep en dan veel rijst/aardappel en gebakken kaas, het diner om 8 uur met je raadt het nooit, soep en daarna rijst/pasta/aardappel. Maar daartussen een pittige wandeling gemaakt naar Pachatata op 4150 m, volgens de overlevering een oude Inca tempel. Mensen wat een klim en je zit al zo hoog. Bram haakte af en ging lezen op de kamer, hij had het nog steeds benauwd. Boven wel een prachtig uitzicht, ook op besneeuwde toppen van Bolivia en Cobacobana aldaar. Wachten op de totale zonsondergang had geen zin, te bewolkt. Lekker relaxed om dan naar beneden te lopen waar we in bijna donker terug in het huis waren. Net daarvoor van Angel nog even de legendes gehoord van egge egge (de ezel die een mens verslond en toen in de zee verdween en elke nacht om middernacht het eiland opkomt om zijn prooi te zoeken onder egge-egge geroep…) en de slang van 12 meter die aan de andere kant in een grot leeft want daar komen soms bellen uit…. Tja, ik geloof niet dat er iemand van wakker heeft gelegen.
Het diner werd ‘binnen’ geserveerd in de eetkeuken…het houtvuur waar de potten op stonden hield de ruimte warm (en rokerig) en het eten werd verder klaargemaakt op de grond. Onderweg had ik voor ons lekker een biertje gescoord dus we zaten verder prima zonder enige behoefte om ’s avonds naar het feest te gaan (weer omhoog) en later bleek niemand daar zin in te hebben.Dus bijtijds naar bed bij kaarslicht en prima geslapen. Alleen maar gestoord door een fikse hagelbui op de golfplaten waarvan de hagelstenen er de volgende dag nog lagen.
Thee met een baksel erbij en de shampoo/pennen/snoep/ tandenborstels gegeven. Minda en haar meiden hadden zakken pasta, rijst, muesli en een fles olie mee. Komt Bram er toch nu pas achter dat er meer wc-hokken zijn in de tuin! De douche hebben we nooit gevonden…tanden poetsen bij de tuinkraan.
3 februari 2009
Na de thee van mingue en een ondefinieerbaar baksel weer op de boot, op weg naar Taquile.
Stevige klim naar het dorp met mensen in weer totaal andere kleding. Onderweg uitleg over de bevolking onder het toeziend oog van een breiende vader en evenseens mutsen breiende zoontjes. Anna de dochter ging over het weefgetouw.
Daarna een lekkere wandeling, met af en toe een klim, naar het dorpsplein en naar de top voor het restaurant voor een vroege lunch, 11 uur. Prima soep met daarna gebakken forel/frietjes/rijst en cocathee toe. Prima lunch voor 36 sol voor 2 personen, zo kan het dus ook!
Terug naar de andere haven via een lange, lange toch wel steile trap. Rustige tocht van zo’n 2 uur terug naar Puno en afgezet bij hotel El Buho.
Bijna om de hoek de kathedraal en het Parc Puno met kerk bezocht en spullen gaan opladen in het hotel. Koffers herpakt want morgen wacht om 8 uur de 10 uur durende treinrit naar Cusco! Zometeen nog wat eten bij dezelfde Italiaan en dan maar weer rozig, maar gelukkig niet verbrand deze keer (wel vervellend) bijtijds naar bed.
