Onze reizen - Port Lockroy
5 maart 2009
Bram 50! Hij is verrast door de ballonnen (niet alleen in de bar dus) en de kaarten met cadeau ‘melding’. Een uur in de zodiac met Rick door Paradise Bay, genietend van de rust af en toe doorbroken door een lawine en het gekraak van het ijs. We horen nog een walvis maar vinden hem niet terug helaas… Wel de broedplaats van de Antarctic shags (cormorants) en een piepjonge snow petrel.
Landing bij Almirante Brown waar een steile, besneeuwde helling op ons wacht achter het Argentijnse onderzoeksstation (dat al gesloten is voor de winter). Vooral het laatste stuk rots is een heel karwei maar het uitzicht loont. Bram besluit het er niet op te wagen en gaat al terug naar de boot waar hij natuurlijk in alle stilte vanaf het bovendek kan filmen. Het blijkt een goede beslissing voor hem want op de berg blijkt dat sommigen het niet verder aandurven naar boven en de afdaling blijkt ook lastiger, lees gladder, te zijn dan verwacht.
’s Middags landen we eerst op Jougla Point met wederom veel pinguins die hier zeer vrijpostig zijn en gek op broeken en laarzen. Ook zijn er nog een paar echt kleine kuikens en wadend door de pinguinpoep vinden we een behoorlijke groep shags met hun mooie blauwe ogen. Ze zijn druk met schoonmaken, voeden en lawaai maken en staan toe dat we heel dichtbij komen.
In Port Lockroy is een klein museum, de gerestaureerde British Antarctic Survey hut, en doen we een kaart op de bus naar ons zelf. Hij zal er een maand of acht over doen Acquoy te bereiken… Het begint te regenen dus de timing is weer perfect en we cruisen terug naar de boot. Daar begint even later de polar dip! 16 helden plonzen het ijskoude water in om naar een ingebrachte ijsberg te zwemmen en terug. Sommigen vinden het zo koud dat ze er werkelijk meteen uitklimmen. Het is algemeen vermaak met de typisch Amerikaanse kreten zoals ‘thanks for joining me in this’ We worden er wel een beetje moe van zo langzamerhand. Vanavond gaan er 23 ook nog kamperen en als je vraagt waarom je in hemelsnaam op het ijs wil liggen is het meest voorkomende antwoord dat je dan thuis kan zeggen dat je gekampeerd hebt op Antartica… Jamie, de kampleider zegt dat er eigenlijk niet veel aan is; je zet de tent op, dan is het donker, je slaapt (of niet vanwege de kou) tot 5 uur (nog donker) en dan ga je weer terug…
Het desert vanavond is cheesecake dus dat had de kok niet beter kunnen bedenken op Bram zijn verjaardag. Iedereen komt uit het andere restaurant en gaat achter Bram staan. Lichten uit en de cheesecake wordt binnengebracht met de ‘fifty’ kaarsjes die ik had meegebracht onder happy birthday gezang van onze medepassagiers. Dan moet je je toch wel jarig voelen. Met de overblijvers hebben we nog een gezellige avond in de bar.