2 maart 2009
Om 7 uur een wake-up call van Shane die dan steeds even de positie, het weer en het uitzicht meldt. Gisteren hebben we “les gehad” in de omgang met de Zodiac dus kleedt iedereen zich warm aan, ander zwemvest aan dan bij noodgevallen (deze blaast zich vanzelf op als hij water raakt), laarzen aan en die desinfecteren in de spoelbaden en met 3 tegelijk de trap af. We landen net na half negen op Hannah Point aan Walker Bay, bekend om de meest gevarieerde fauna van de omgeving. Meteen verwelkomt door grote groepen ezel- en stormband pinquins (er is precies 1 macaroni pinguin aanwezig…) die staan te ruien op een met veertjes bedekte ondergrond. Ze staan er meestal maar een beetje te staan, kunnen niet zwemmen en dus niet jagen, en knijpen hun oogjes dicht tegen de wind.
Af en toe is er ruzie in het kippenhok en kwetteren ze achter elkaar aan. Sommige jonge dieren zijn een beetje in de war en lopen met stenen te sjouwen om een nest te bouwen. Af en toe hollen er een paar achter elkaar aan met een hoop lawaai. Rick vertelt dat een ouder terugkomt uit zee en dat meerdere kuikens zich aanbieden voor een maaltijd. De moeder zet het op een lopen en alleen haar eigen kuiken(s) zal blijven volhouden terwijl de rest opgeeft. Dan weet zij wie ze moet voeren…
We zien verschillende stukken groen waar we niet op mogen lopen en de bloeiende Deschampsia Antarctica. Veel kelp gulls, skua’s, southern giant petrels en snowy seathbills vliegen en lopen om en door de pinquins heen.
Via een paadje langs een pikzwarte berg komen we aan bij een opgehoopte kudde zee-olifanten. Lekker tegen elkaar aanliggend, proestend, ruftend en af en toe even de bek wijd openzetten. Ze zijn niet actief te noemen want ook zij zijn in de rui en proberen hoogstens met het opwaaieren van zand over zich heen of schurend op de ondergrond zich van hun vacht te ontzoen. Maar wat een indrukwekkende beesten! Een zeeleeuw ernaast en een wit donzig skua kuiken laat het verschil goed zien.
Verder op het strand zijn wat fossielen van planten te vinden die aangeven dat het klimaat hier vroeger heel anders is geweest. Zijn wij nooit zo heel gek van geweest dus van de plaats waar de kajakkers te water gaan lopen we terug langs enkele, niet ruiende dus zwemmende, pinquins, wat assertieve zeeleeuwen en 3 zee-olifanten zijn te water gegaan waar ze wat liggen te proesten maar niet even lekker poseren. Een giga geul in het zand verraadt waar ze te water gegaan zijn…
Terug aan boord weer laarzen desinfecteren en op naar een heerlijke lunch. ’s Ochtends geef je je keuze op voor het hoofdgerecht van de lunch en het avondeten en dan duwen de Russische meisjes bij het eten de kaart onder je neus wat je ook alweer had. Engels praten is er niet bij…maar het eten is heerlijk en gevarieerd. Koffie, thee, vers fruit is continue verkrijbaar dus honger of dorst zul je hier niet gauw krijgen!
In dichte mist varen we door Neptune’s Bellow, een doorgang naar Port Foster op weg naar Deception Island en gaan in Whalers Bay in een sneeuwbui aan land.
De lange wandeling wordt door het slechte weer gecanceled maar met ongeveer de helft van de groep klauter ik naar boven naar de Nippel. Ijskoud in de wind (sommigen hebben halverwege hun jas achtergelaten omdat het toen met het klimmen nogal warm werd en dat blijkt nu niet echt slim te zijn…) maar wel een prachtig uitzicht over een ondertussen van mist ontdane Whalers Bay.
Bram heeft ondertussen aan de baai het walvisstation verkend waar destijds een miljoen walvissen zijn gedood. Luguber gevoel krijgen we bij het verhaal dat je op een gegeven moment letterlijk over de walvisgeraamten liep omdat er 4000 op het strand lagen!
De dag wordt afgesloten met een recap en briefing, het avondeten en moe maar voldaan naar bed. De tijd vliegt voorbij!
