Vrijdag 18 januari 2013
Nog heerlijk een hele dag een beetje aanrommelen en afsluiten want we vliegen pas om half twaalf ’s avonds. Lydia en Albert brengen ons naar station Geldermalsen en zonder enige vertraging vanwege vorst of sneeuw zijn we een uur later op Schiphol. Bagage alleen nog afleveren en lekker mensen, regelmatig in de stress, gaan zitten kijken... Toch wel lange trip van eerst zo’n 6 ½ uur (waarbij je bij Arke werkelijk niets zomaar krijgt buiten een glaasje water als je zegt dat je misselijk bent...) waar we nog een kleine 3 uur mochten wachten op dit saaie vliegveld, zeker als je niet wil shoppen! Wat nou do buy? Een vlotte vlucht naar Kathmandu waar we eerder dan verwacht aankwamen en toch redelijk op tijd werden opgepikt voor de transfer naar Hotel Nirwana in de populaire wijk Thamel. En zonder dat je er erg in hebt is het
zaterdag 19 januari...
Korte briefing en tijden afspreken met Raju van Royal Mountain travel en daarna doodmoe een van de eerste tentjes ingerold om wat te eten en het bleek meteen een voltreffer (in ieder geval voor ons). Mitho, een piepklein en laag zaakje gerund door trainees, straatjongeren zonder toekomst, die hier opgeleid worden voor een toekomst in de horeca en dat vol verve (lekker gehuld in ski jack want natuurlijk staat de deur open) doen. Helemaal ons idee, niet te veel poespas, simpel en goed eten voor een hele schappelijke prijs. Ons zelf kennende worden alle maaltijden in Kathmandu hier genuttigd...
Koud, koud, koud in de kamer (geen verwarming te bekennen) en een keihard bed maar bekaf slaap je overal!
Zondag 20 januari 2013
Opgestaan in de bikkel kou (trouwens beiden prima geslapen op dat betonnen bed) in het donker want ons stadsdeel was even niet aan de beurt qua elektriciteit...het schema is net veranderd. Niet getreurd, bij zo’n blauwe accu lamp die vlot gebracht werd kan Bram zich ook scheren en douchen gaat ook prima en die is lekker warm! Fleece aan voor het ontbijt waar de ramen gewoon lekker openstaan...het is per slot van rekening al 8 graden! Gasten samen gokken op 2 gaspitjes in het donker in de keuken want het duurt oeverloos maar de thee is prima en warm.
Geen trip geboekt, lekker samen lopen naar de Swayambhunath.
Deze stoepa is samen met de stoepa van Bodnath het voornaamste boeddhistische heiligdom en meest bezocht in Nepal en ligt 2 km ten westen van Kathmandu. Goed te belopen dus, behalve met een niet al te duidelijke kaart en na een uurtje zitten we twee wijken zuidelijker. Verkeerd lopen moet elke vakantie toch in ieder geval een keer gebeuren dus dat hebben we dan maar vast gehad! Kunnen in ieder geval wederom zeggen dat we in buurten geweest zijn waar de doorsnee toerist niet komt...zeker gezien de vreemde blikken die je regelmatig krijgt. Taxi (soort klein geroest koekblik) naar de stoepa en meteen weer even warmlopen met het afdingen...vreemd hoor, ze zijn het weer niet eens met me over de prijs maar doen het er wel voor! Deze stoepa, met bijnaam Monkey Temple vanwege de hoeveelheid redelijk opdringerige apen, benaderen we vanaf de oostzijde en Bram loopt feilloos de lange en toch redelijk steile trap op. Redelijk rustig, bijna geen toeristen en werkelijk geen monnik te bekennen geeft ons rustig de tijd rustig rond de stoepa te lopen (nee, drie keer hoeft niet voor een niet-gelovige) en de boeddha’s van de vijf richtingen met hun rijdier te bekijken. We zitten toch echt pas in het begin van onze reis maar mijn lens krijgt nu al kuren en weigert sommige standen aan te nemen…balen! Wordt zeer creatief fotograferen.
Een fles water en een taxi later lopen we op Durbar Square, koningsplein, van Kathmandu. Beginnend bij het huis van de Kumari, de levende godin die zich natuurlijk weer niet laat zien, via het Hanuman Dhoka paleis waar een geknielde filmende Bram praktisch aangevallen wordt door een enorme zwerm duiven en langs de verschillende tempels waarvan de Shiva-Parvati tempel, waar het stel bijna populair uit het raam hangt, mijn voorkeur blijft houden. Wat heb ik toch met Shiva? Het vernietigende? Mag het niet hopen...
Overal om je heen prachtig houtsnijwerk met de meest ingewikkelde (en soms nare) voorstellingen. Bram voor mij overal herkenbaar met zijn statief een eigen pad uitrollend en ik met m’n plattegrond en uitleg van mijn boek.
Tegenover de gigantische (en een van de 3 mooiste in de Kathmanduvallei) tempel van Taleju die gewijd is aan de familiegodin van Malla vorsten vinden we het heerlijke dakterras van Jyona Belee voor een Nepalese lunch.
De eigenaar (sinds 6 maanden) showt ons trots zijn hoger terras voor de beste foto- en filmshots en vindt het de giller van de week dat wij zonder te betalen het hele Durbar Square hebben bezocht (scheelt ons toch weer een kleine 15 euro maar waren ons totaal niet bewust van deze fraude). Hij adviseert ons onderaan zijn restaurant rechts uit de flank weg te sneaken om onder de controle uit te komen haha! Even verderop kunnen we dan een taxi pakken where ever you want to go! Wordt een wandeltochtje met veel geuren, kleuren en vooral mensen maar zeker geen taxi...
Uiteindelijk natuurlijk wel en we vervolgen onze weg naar Patan, de tweede koningsstad van Nepal, ook wel bekend als Lalitpur ‘stad der schoonheid’. De tempels liggen op de kruising van twee oude handelsroutes die de stad als het ware in vieren deelt. Eigenlijk een grote boulevard met aan de ene kant het gigantische koninklijk paleis met daar tegenover de verschillende tempels en zuilen met beelden. Het beroemde en prachtige houtsnijwerk van de Newars komt hier duidelijk naar voren. Helaas is mijn favoriete Krishna tempel, van steen, alleen toegankelijk voor hindoes.
Achter op het plein een kleine souvenirmarkt en de grote waterplaats van de stad waar rijen met jerrycans staan te wachten om gevuld te worden.
Op een lekker dakterras net hierboven wat gedronken om een heerlijke dag af te sluiten met geweldig zicht op het gedoe op het plein. Taxi terug en guess what...? Gegeten bij Mitho!
We verbazen ons er allebei over hoe snel je weer went aan de hectiek, de hoeveelheid mensen, de geuren/kleuren/stank/lawaai en dat je dan weer rondloopt of je niet anders gewend bent en je veilig voelt. En dat kan duidelijk in Kathmandu!
Maandag 21 januari 2013
Achteraf verkeerd voorgelicht hebben we samen met Raju besloten dat we vanochtend eerst samen Bhaktapur, de derde koningsstad, gaan bekijken en dan na de lunch worden opgepikt voor de rit naar Phokara, een uur of 4. Taxi naar Bhaktapur van ongeveer 45 minuten en daar genoten van Durbar Square, Taumadhi Tole en het pottenbakkersplein waar we Lydia’s (eerste) verjaardagscadeautje vinden. Jaja, mevrouw heeft de primeur! Wederom zeer weinig toeristen, het is echt nog laagseizoen met ’s ochtends echte kilte maar als de zon doorbreekt is het heerlijk!
Even snel eten bij Mitho en dan horen van je chauffeur Mengrad dat we gaan beginnen aan een trip van 5 tot 6 uur afhankelijk van het verkeer...huh? Dan waren we wellicht toch eerder vertrokken! Enfin, vol goede moed op stap in deze opeens luxe auto maar dat moeten we gewoon maar niet meer doen. Er is altijd wat met een auto waar wij instappen, in welk land dan ook. Dit maal stonden we in de file bergafwaarts voor wegwerkzaamheden en na een vreemd geluid wordt Mengrad gewezen op zijn rechterachterwiel. Losgeraakt en nu geklemd half buiten half in het spatbord! Kan je verzekeren dat dat er helemaal niet fijn uitziet!!
In werkelijk no time heeft hij het wiel eraf...en dat in die omstandigheden met toeterende en rakelings passerende vrachtwagens en bussen... en lijkt het of de as op de grond ligt... We zien het somber in maar hij zet het wiel er gewoon weer op en zegt dat we gaan, weliswaar rustig want hij mist 5 wielbouten, maar het moet lukken tot een volgend dorp waar hij er gaat bijkopen...toch in ieder geval 1! Blijft een bijzonder geluid maar na twee dorpen vindt hij toch in ieder geval 2 extra bouten! Moet het houden tot Pokhara waar we uiteindelijk om kwart over 7 (de weg gaat steeds meer lijken op het pothole-wonder op Jamaica waar je omheen moet slalommen) in het werkelijk pikkedonker aankomen want ...nu hebben ze hier op het moment geen stroom. Nu even niet... Er is over het land geen stroom genoeg voor iedereen op het zelfde moment dus wordt er elke week een nieuw schema doorgegeven....leve de zaklamp die we de laatste jaren standaard op zak hebben!
In Silver Oaks is de kamer ijs en ijskoud en bed kei en kei hard! Eerst maar wat gaan eten en bij Maya heerlijk naast de openhaard de typische Nepalese schotel dhal bhaat tarkari gegeten in uitgebreide vorm met linzensoep, groenten- en vleescurry, sesampasta, naan, groene groenten en yoghurt.
In de ijskoude receptie tips voor trips gevraagd voor morgen en gewapend met een afstandsbediening voor een warmte blazende airco (toch wel heel lekker even om het vocht uit je bed te krijgen) een wat dikkere onderlaag ‘gecreëerd’ op het matras en snel gaan slapen onder het begeleidende geblaf van de wilde honden onder ons.
