Onze reizen - Addis Ababa

Woensdag 12 februari 2014 :

's Ochtends gewekt door Italianen die naar het ontbijt lopen en blijkbaar even later vertrekken en het blijkbaar nodig vinden om luidkeels te praten op het pad voor alle hutten als anderen nog slapen... Wederom prima ontbijt met een invasie van een kind of 40-50, internationale school reisje? Verder kan ik kort over deze dag zijn : lange reisdag met 400 km achter de kiezen waarvan de meerderheid echt hossen achter in de auto was. Vermoeiend voor Demis om te rijden met enkel een koffiestop in Sodo en een korte lunchstop in Hosanna waar wij de geit skipten en Demis ook niet erg gelukkig was met zijn injera. Snel maar weer verder met een snelle jelle in de hand samen met een snel gekochte hele verse cake. Kinderen langs de weg hebben hier een andere 'traditionele dans' in hun hoofd; in plaats van als een kikker te springen draaien ze hier ruime cirkels met hun billen. Systeem is verder hetzelfde...3x bewegen en dan je hand ophouden!

Vanaf Hosanna (zit de hele tijd met dat liedje uit Jesus Christ Superstar in m'n hoofd...) veranderen de hutten van uiterlijk. Ze zijn een stuk groter en veelal ook hoger dan de hutten tot nu toe. Een paar gerangschikt in een soort compound en sommigen met een afscheiding binnenin zodat het vee als natuurlijke verwarming kan dienen. De grasveldjes tussen de hutten zien er ook zeer verzorgd uit, zeker in tegenstelling met de dorpjes die we passeren waar het veelal een grote puinhoop is en als gribus overkomt.

De mensen die hier langs de weg werken en lopen moeten toch aan het eind van dit Turkse cq Chinese wegenproject volledig verstofte longen hebben? Nog 3 cola halen in Welhite, 50 km van Wolisso waar ook een spijker uit de rechtervoorband wordt gehaald en opgevuld met lijm (?). Vanaf deze splitsing is het 40 km naar het dorp waar Demis zijn ouders wonen.

We komen aan in Negash Lodge waar we twee nachten zullen blijven om te relaxen met alleen een bezoek aan de Wonchi krater morgen op het programma. Voelen ons wederom aardig weggestopt in het 'Afar-huis' en vragen om een andere kamer. Het wordt de Agnuak, veel hoger in opbouw, met twee aparte bedden met zogenaamde orthopedische bedden (lag in Afar al een mededeling over) om rugpijn te voorkomen maar het voelt vooralsnog als beton...morgen wordt de slaapervaring gedeeld... . Geen klamboes want er schijnen geen muggen te zijn en zo langzamerhand vragen we ons af of we voor werkelijk maar een paar dagen muggen dik een maand malariapillen aan het slikken zijn. We hebben toch bij de GGD zelf het kaartje gezien van malariagebieden...Wel heel veel kleine aapjes rond de hut en op het terrasje maar ach, die gaan slapen als het donker is en er zit gaas voor de ramen.

We eten een prima cheese burger (met verbrand broodje) en schrikken ons wezenloos van de prijzen. Zowel voor het eten als voor een biertje hebben we de hele maand nog nergens zoveel betaald. Paradise Lodge van de afgelopen twee nachten was echt een feest!

Donderdag 13 februari 2014 :

Onze achterburen in onze Agnuak komen laat thuis, maken luid ruzie en dan gaat de televisie aan. Dag nachtrust! Demis blijkt later ook niet veel geslapen te hebben want er was dus een voetbalwedstrijd en daar doen ze de hele nacht mee vanaf een uurtje of 1!

Het enige wat voor vandaag op het programma staat is de Wonchi Krater. Eerst asfalt en dan een hele hobbel ernaar toe. Het is duidelijk weer op hoogte blijkt als we beginnen te lopen en we besluiten niet helemaal naar beneden te lopen (waar je met een bootje kan oversteken naar de kerk op een eilandje) maar naar het uitzichtspunt net boven het vulkaanmeer. Vredig is het hier, en stoffig natuurlijk!

De gids vertelt niet veel, pas als we bijna terug bij Demis zijn begint hij over zijn familie en dat hij naast zijn vrouw en twee kinderen ook nog zijn ouders moet onderhouden. Verder heeft hij geen werk meer vandaag dus...we houden het bij onze reguliere fooi met extra ballonnen voor zijn kinderen.

Demis verrast ons met de lunchplek (volgens de bon) Belay Kersema Dunda – near to the bus station, waar gasten 'geparkeerd' worden als Negash Lodge vol is. Bram zou zo willen ruilen. Geen poespas, heerlijk koel tapbiertje, goede lokale gerechten en lekker plekje in de binnentuin. Hij vraagt meteen hoe ver het lopen is van onze lodge... Goed moment om Demis op lunch te trakteren!

Terug naar de lodge voor een vrije middag. We hadden van Gerard begrepen dat deze lodge om te relaxen was en daar maken ze ook veel reclame voor. Maar ja, als je dan nog moet beginnen met het laten vollopen van je zwembad? Alles is afgesloten en we mogen niet eens op de ligbedden een boek gaan lezen.

Spelletje spelen, apen met blauwe ballen en colobussen fotograferen en giga marmotten scheuren langs ons heen of klimmen de boom in; laat geluncht dus biertje mee naar de kamer en lezen voor een prima nacht zonder voetbalwedstrijd!

Vrijdag 14 februari 2014 :

Om 9 uur in de auto, zonder douche, want we gaan echt het water niet 20 tot 30 minuten laten lopen voor het warm is... Gelukkig vannacht geen voetbalwedstrijd dus goed geslapen en geestig wakker worden met apen voor je raam in de vensterbank. Vannacht werd ik wakker van dingen die op mijn gezicht vielen...zat een eekhoorn boven mijn hoofd te knagen...hij nam snel de benen!

In totaal 140 km voor de boeg met een tussenstop in Menagesha Forest, het oudste park van Afrika, uit de 16e eeuw (dus 600 jaar oud zegt de gids...) waar we om half twaalf zijn. Een uur wandelen om de wilde dieren, misschien wel een luipaard, en de vele vogels te zien. Het wordt een uur klimmen buiten adem met daarin precies 4 vogels en 2 colobussen in de verte. Gids blijft roepen tegen Demis die vertaalt dat we over 10 meter weer naar beneden lopen. Over de main road terug. Mooi bos maar om hier die omweg voor te maken? Het oudste maar helaas ook het leegste park van Afrika. Gids verhaalt over gevaarlijke luipaarden die 8 jaar geleden zoveel mensen gedood hebben maar wij vragen ons dan af waarom hij slechts een stok bij zich heeft in tegenstelling tot scouts die allemaal gewapend waren...kortom, er zijn geen beelden van vastgelegd.

We lunchen heerlijk in een voorstad van Addis met fast food voor Demis en hij meldt dat Yacob morgen de Mercatormarkt wel met ons doet... Woensdag en vrijdag wordt hier gevast, hetgeen inhoudt dat je geen dierlijke producten mag nuttigen zijnde vlees, melk, eieren en over vis zijn discussies. Biertje mag weer wel. Als ergens een uithangbord hangt met fast food service betekent dit dus niet zo'n hoog gebouw met een M maar eten zonder dierenproduct. Beetje schimmig is het wel, ook Demis erkent alleen te vasten als hij niet veel te doen heeft die dag. We arriveren in Green Valley hotel waar we gewoontegetrouw maar meteen de kamer ruilen voor eentje met twee bedden. Nou ja bedden, het lijkt wel een golfslagbed. De veren komen wat door het matras dus daarom is er een topper op gelegd die, kan het niet anders omschrijven, gegolfd is. Lijkt heel lekker te liggen in eerste instantie maar de volgende ochtend blijken we allebei last van onze rug te hebben. Toe aan een orthopedisch matras haha? Het lawaai van het verkeer aan de voorkant is overzichtelijk maar niet de televisies die keihard aangaan om half 2 in respectievelijk kamer 206 naast ons en daarna 208 tegenover ons. Morgen zullen we de nachtportier een compliment geven over het doortastend optreden na onze klacht hierover...beiden gingen accuut uit! De gedeelde pizza voor het diner is trouwens zeker ook een compliment waard evenals het leuke balkonterras met uitzicht!

Een dag waarop ik niet 1 foto heb gemaakt...is al bijzonder op zich natuurlijk!

Zaterdag 15 februari 2014 :

Om 9 uur staat Yacob voor de deur en stelt voor om als eerste de berg (Addis ligt op zo'n 2900 m volgens Brams zijn horloge en de kerk op 3430m) op te rijden voor de Entot Church, het museum en Paleis van Menelik II. Daarna wil hij naar het Wood carriers en Alemachen Project maar wij wijzen hem erop dat we gisteren de Mercator Markt niet hebben gedaan. Bovendien willen we graag Lucy zien en gaan liever naar de twee markten die nog op het programma staan dan naar 2 projecten. Dus als er beperkte tijd is...

Een klein museum ernaast met kleding, kruisen en gebruiksartikelen waar ik meeloop met de gids van een kleine groep en Bram al buiten zit. Eigenlijk het enige nieuwe wat hij voor mij vertelt is dat de kleine kant van de drum is om het OT te verhalen en de grote voor het NT. Slordig van me dat ik dat niet eens tijdens Timkat heb opgemerkt!

De kerk is dicht dus de muurschilderingen waarom het bekend staat krijgen we niet te zien. Gek eigenlijk want eerst zei Yacob dat hij buiten rond zou leiden en de lokale gids binnen... In 1882 werd Menelik hier tot keizer gekroond. Toen was de hoofdstad nog hier gevestigd, in 1887 werd Addis gesticht. De bekende kleuren van de vlag sieren de buitenkant; groen voor alle levende wezens, geel voor eenheid en rood voor het bloed van de mensen zegt Yacob. Wel consequent, zelfs het prikkeldraad is in de kleuren meegeschilderd! Het paleis van Menelik II is erg sober en valt nogal weg tegen de woondomeinen van de huidige president en premier, allemaal nogal uit verhouding in een land als dit.

Het uitzicht van bovenaf op de Nieuwe Bloem = Addis Abeba valt wat tegen door de smog. Gisteravond zagen we de smog ook al steeds dichter worden op het moment dat het spitsuur aanbrak. De houtdraagsters sjouwen de brede bossen de berg af...de ezels hollen bijna naar beneden met hun hooibalen.

De berg af richting universiteit dat ook het voormalige paleis van Haile Selassie omvat dat nu ingericht is als museum op de campus. Goed ingericht met erg veel informatie maar als je net een maand hebt rondgereisd heb je er het meeste van gezien en gehoord. Nieuw voor mij was in ieder geval de fototentoonstelling van twee Nederlandse biologen (van Sloot en Brouwer) uit 1930/1931. Grappig dat ook toen stamleden al stonden te poseren voor hun hut...alleen hielden ze toen niet hun hand op! Zijn bed en kleding bevestigen nogmaals dat Haile Selassie maar klein van stuk was. En onder elke stoel lag een kussen dat snel onder zijn billen geschoven kon worden voordat hij ging zitten!

We rijden over de Mercatormarkt (lopen willen we ook niet als we het zien) door de mieroenhoop van goederen, mensen, ezels en auto's. Omschrijven onmogelijk, Brams filmbeelden zeggen geheid meer alhoewel gefilmd door half gesloten ramen op Yacobs aanraden.

Voor de lunch break stelt hij het restaurant Lucy voor naast het museum. We gaan voor deze dag maar niet zeggen dat we niet graag eten in toeristententen maar bij binnenkomst hebben we al spijt. Bussen vol toeristen en bijna vol met een overpriced menu. Wat we bestellen krijgen we niet en als we de beloofde friet erbij vragen duurt het een half uur. Laat maar...we vragen de rekening. Op dat moment vraagt Yacob of het gesmaakt heeft... Teleurgesteld verlaten we Lucy en denken nu het museum in te gaan. Helaas pindakaas, het programma is voorbij; we wilden de projecten skippen voor het museum en volgens hem staat Sheromeda Markt niet op het programma. Blijkt van wel maar dan zegt hij dat we al de Mercator hebben gedaan. Addis gedaan in 4 uur, niet naar het museum van Lucy 'mogen' en om 3 uur terug in het hotel. Had ons dan meteen teruggebracht voor lunch dachten we toen! Wat een tegenvaller zo op je laatste dag!

Terugkijkend hebben we een heerlijke maand gehad met af en toe mindere dingen die dan veranderd of aangepast werden. Van de laatste paar dagen overheerst een beetje het gevoel dat ze wat ons betreft geschrapt hadden kunnen worden, jammer.

We gaan maar op het terras zitten genieten van de booming business car wash op het kruispunt tegenover ons en een dronken meneer die met iedereen wil praten of een dansje doen!

Zondag 16 februari 2014 :

Rustig ontbeten en door Yacob naar het vliegveld gebracht waar we na de eerste veiligheidsscan al worden tegengehouden. ‘Did you buy cross?’ Yep, wel meer dus we mogen meteen naar de kant. ‘you have receipt?’ Nee meneer, dat krijg je meestal niet bij een meneer die met zijn handel op een zeiltje op de grond zit. Om een lang verhaal kort te maken, hij denkt dat het antiek is, belt de douane die erover moet beslissen (douanebalie is achter ons maar er is niemand), Bram windt zich op en vraagt wat er gaat gebeuren. Hij gaat zijn baas bellen maar er gebeurt niets behalve dan dat Bram de rugzak dichtritst en zegt dat we bij de incheckbalie te vinden zijn. Ho stop sir roepen ze nog maar doen niets. Geen rij dus snel ingecheckt en niets meer gehoord. De kruisen staan/hangen nu in Acquoy...

Vlotte vlucht naar Frankfurt en daar een heerlijke salade gegeten en een bigbek voor Bram. Op Schiphol opgewacht door een Tinkerbell en vlot naar onze taxi (van Tinker) gebracht die ons om 23.30 voor de deur afzette.

Horen de volgende dag dat er een korte kaping van de co-piloot was van het andere toestel van Ethiopian Airlines dat naar Rome zou vliegen...gelukkig gingen wij naar Frankfurt.