Onze reizen - Paaseiland

14 februari 2009

Door een lange lijst met films en spelletjes lijkt de vlucht helemaal geen 5 uur te duren en met het tijdsverschil zijn we rond de lunch op Paaseiland….en toen was er een van de koffers niet. Tja roepen ze dan, foutje bij security op Santiago…en dat je dan vertelt dat het een puinhoop was bij het droppen van bagage deert ze niet. Enfin, omdat het heerschap voor ons zo’n stampij maakt over de afwezigheid van zijn koffer besluit de beambte eerst mij te helpen. We krijgen een pakketje Lan Chili met toiletbenodigdheden, een T-shirt, boxer en $ 70,-. De verbolgen meneer staat nog steeds boos te kijken en wij worden opwacht door iemand van Kia Koe voor de transfer... Hij moet er zelf ook om lachen want het hotel is precies 1 hoek om! Kostte waarschijnlijk meer tijd om de spullen in de auto te leggen dan er naar toe te lopen!

De spullen in de kamer gezet en eerst maar eens het dorp Hanga Roa in om wat te eten en vooral om een korte broek te kopen (de Antarctica kleren, uitgelezen boeken en souvenirs zitten dus in de koffer die we nu wel hebben…), want het is om te smelten in onze spijkerbroek! Lunchen gaat goed maar in het weekend is lang niet alles open dus we besluiten eerst maar eens te gaan boeken voor 2 duiken. Geen probleem bij Orca, ze vragen (ook later niet) eens om je Padi pas… Tegen een te hoge prijs kopen we 2 bermuda’s, wel reuze unisex en eigenlijk het enige schappelijk geprijsde dat nu te koop is. We houden ze meteen aan, dat scheeeelt!! Omdat we zo laat gelunched hebben kopen we bij een supermarkt op de terugweg crackers, kaas en bier en settelen ons lekker op het terrasje voor onze kamer in de schaduw. 9 uur naar bed om de klok rond te slapen!

15 februari 2009

Pas vanaf half negen kan er hier ontbeten worden in Ociania en tegen die tijd is bijna het hele buffet al verorberd door een groep Polen, hier in het hotel. We besluiten meteen om morgen dan tenminste tegelijk met ze te gaan…haha! We worden om 9.50 opgehaald en vertellen Gina de gids meteen dat ons programma niet klopt. We hebben 1 dagtour geboekt en 2 halve dagtouren om ook nog te kunnen duiken en die twee halve dagen hebben ze voor het gemak maar in 1 dag samengeplakt. Dat vinden ze ons probleem. Het is nu eenmaal hoog seizoen en dan kan het allemaal wat anders uitpakken en als we klachten hebben moeten we ons maar melden bij het agentschap waar we geboekt hebben ( van huis uit in Santiago geboekt, je denkt toch niet nog verhaal te hebben als alles betaald is). Lekker begin van je dag, zeker omdat je ook weet dat je net 2 duiken geboekt hebt….
We maken een stop bij een benzinestation om water te kopen en daar staat de meneer die ons gisteren heeft ‘getransferred’ (en die het programma vertelde als Sunday, Monday, Tuesday terwijl het anders op het papier stond maar dat was wat we geboekt hadden) en Bram gaat meteen verhaal halen. Met succes, lijkt het, want hij zegt toe dat het geen probleem is om de twee dagdelen te scheiden. Wij helemaal opgelucht!
De dagtour leidt ons in een zekere opbouw waarbij we allebei blij zijn het boek van de Kontiki te hebben gelezen, alhoewel Gina zeer goed Engels spreekt (ze is Engelse lerares) en veel informatie geeft. De dag is logisch opgebouwd, we beginnen bij Vaihu waar de Moai met hun neus in de grond liggen en de haar/hoofddeksels weggerold zijn.

We zijn goed ingelezen en ‘ingekeken’ met documentaires en naast dat het elke keer herhaald wordt door Gina kan je in vergelijking met oude beelden en foto’s gewoon zien hoe de Moai te lijden hebben van de erosie! De koppen vervlakken en er is menig discussie over hoe de Moai te conserveren. Wetenschappers hebben in de jaren ’60 een fout gemaakt bij het restaureren waardoor de beelden nu poreus zijn en de regenbuien dus zeker geen goed doen!
Door naar Vulcano Rano Ranacu wat destijds de steengroeve voor de Moai was. Al bij aankomst tronen de trotse beelden op de hellingen naar beneden, de beelden die nooit afgemaakt zijn en de Ahu nooit gehaald hebben.
Hier wordt het verschil tussen de verschillende periodes van Moai duidelijk; van kleinere beelden met meer menselijke uitdrukking tot grotere beelden met puntige neuzen en een wat arrogante uitdrukking door de samengeknepen lippen. De grootste Moai ooit hier gevonden (22 meter) ligt nog onafgewerkt vast op zijn rug in de rotsen. De steengroeve met zijn varieteit aan beelden maakt een grote indruk op ons, die is puur en er is niets gerestaureerd. Van de Moai’s op hun Ahu die komen weet je dat ze gerestaureerd en gereconstrueerd zijn….

Kia Koe heeft een perfecte lunch geregeld en na ons niet verleid te laten hebben door de oplichters van de souvenirstalletjes ervoor strijken we in de schaduw neer voor een prima hap en biertje.
Ahu Tonganiki hebben we al zien liggen vanaf Rano Ranacu maar is als je er vlak voor staat nog indrukwekkender. Gelukkig zijn we even de enige groep en verbazen ons over de rij en vooral de grootte van de Moai’s, 15 op een rij! Het zijn van die momenten dat je je heel nietig voelt.

De tocht voert langs Poike, de oostelijke punt, waar je geen lava steen ziet liggen (volgens de Kontiki zijn die op bevel van de Lang-oren allemaal verwijderd door de Kort-oren) naar Ahu te Pito Kura waarvan schijnt dat vooral Brazilianen er gek op zijn. Nee, het zijn geen Moai’s maar het is de plaats die de navel van de wereld wordt genoemd. Er ligt een grote ronde steen die magnetische krachten schijnt te bezitten (kompas raakt van de wijs) en als je je handen erop legt kan je een wens doen. Zijn wij een beetje te nuchter voor…dus wij concentreren ons op de wederom grote getalen paarden die je werkelijk overal ziet! Ze schijnen een probleem te worden voor Paaseiland om ze maar een klein deel gebruiken als rijpaard of lastdier en de rest overgraast het eiland en schuurt de beelden etc. kapot. Paarden worden hier niet gegeten, misschien zou dat de oplossing zijn…
Het laatste onderdeel van het programma is Ahu Nau Nau, gelegen aan Anakena Beach. Een mooi zandstrand met ingevoerde palmbomen (zoals Gina zegt, er is werkelijk niet veel origineel meer over op het eiland, bijna alles is aan/ingevoerd) en de Moai staan er bij alsof ze nep zijn. Maar als ik in het overheerlijke water lig te drijven en uitkijk op de Moai heeft het geheel iets onwerkelijks, eigenlijk niet te beschrijven. Ik knap reuze op van m’n duik en Bram wacht met camera’s op de berg met een koud biertje. Hoe lekker kan je het hebben!

Boekje en biertje op ons terrasje met een overdreven uitgelaten groep Oostblok vrouwen met witte wijn voor onze snufferd in het zwembad dus eigenlijk een beetje gevlucht naar het dorp, het enige dorp, en een vis-bbq gegeten op het balkon van het ons al bekende restaurantje. Bram vond het wel wat duur, 30.000 pesos, maar na 3 keer heen en weer gelopen te zijn vond ik het wel best en het smaakte helemaal goed!

16 februari 2009

Tegelijk met’het Oosten’ ontbeten, bevalt beter….het lijkt er trouwens op dat ze vandaag ook vertrekken, wel vreemd en kort want ze zaten ook bij ons in het vliegtuig. Soit. Gina (we hebben het boek Aku Aku meegenomen omdat haar grootvader er in staat op de foto van twee Rapa Nui’s op een rieten boot) pikt ons om kwart voor 10 op voor een halve dag tour en we gaan (dichtbij) naar het zuiden. We vragen vast hoe laat we morgenmiddag opgepikt worden voor de middag-dagtour maar dat weet ze nog niet. Ahu Vinapu, een oude Moai met daarbij muurtjes die doen denken aan de Inka bouwstijl, alhoewel er enkele verschillen tussen zitten. Wederom is natuurlijk het verband niet bekend….
Door naar Orongo, het dorp van de mannen die zo hun best deden om het eerste ei te scoren op het eiland Manu Nui en zodoende uitgeroepen te worden tot de vogelman voor de periode van een jaar (die geisoleerd doorgebracht moest worden…wat een beloning). De vulkaan Rano Kao is niet meer actief en in de krater bevindt zich een prachtig kratermeer met hoge rietgewassen die ook in het Titicacameer voorkomen. In de rotsen zijn rotstekeningen van de vogelman afgebeeld.

Op de terugweg gaan we langs een van de weinige grotten waar nog enkele rotstekeningen te zien zijn (die ook snel verdwijnen door de erosie) – Ana Kai Tangata, met afbeeldingen van vogels en het schijnt ook de poten van een geit. Terug naar Hanga Roa heeft Gina de onprettige mededeling dat het toch niet gelukt is met de middag uitstap voor de volgende dag en ze wenst ons nog veel plezier (bakje en dag fooi!).
Terug naar het hotel om de duikbrillen en Padipassen te halen om ’s middag een duik te maken op Anchor Reef in de baai. Maar eerst maar even langs Kia Koe om ons geld terug te halen op advies van Gina. Nou dat werkt dus niet zo en als de dame aldaar door heeft dat wij ons niet weg laten sturen begint ze opeens Spaans te praten en zegt dat ze geen Engels kent. Wij gaan zitten en zeggen dat het haar probleem is en dus voor een oplossing dient te zorgen. Dat als ze geen Engels spreekt haar baas maar moet bellen en hem laat komen. Na een heftig telefoon gesprek haarzijds weet ze ons opeen weer in Engels te vertellen dat wij helemaal geen dagtour en 2 halve dagen geboekt hebben maar dat er morgenmiddag een jeep komt met gids… Begrijpen? Nee, maar wel geregeld. Nu morgen nog maar afwachten…
Het duiken gaat er allemaal wat ongeorganiseerd aan toe (passen worden niet eens gevraagd) en Bram zijn ademautomaat blijkt niet te werken op 12 meter. Na een boel soelaas met de Franse Henri als weirdo duikgids, lukt het Bram toch de duik te maken met zijn octopus. Het zicht is niet zo spectaculair als beloofd, vis is er als verwacht weinig maar het koraal is wel mooi. Toch een netmurene, platvis, veel koffervissen (vooral die met die hoorntjes), een grijze koraalvlinder wit omrand en groepjes helblauwe met zwarte visjes. Henri doet erg spannend over schildpad no 5 in de haven, je moet toch wat. ’s Avonds weer op ons favouriete balkonnetje gegeten om energie op te doen de klim naar het hotel te maken….

17 februari 2009

Om half 10 staan we weer opgetuigd voor de boot die ons deze naar Manu Nui brengt voor onze 2e duik. De condities zijn volgens de gidsen optimaal! Hele mooie koraaltuinen (wederom weinig vis) maar met dat spectaculaire zicht wil het nog niet zo vlotten. Je kan wel de bodem op 60 meter zien maar het hele wijdse gevoel dat we zouden moeten ervaren blijft uit. Empanada en hotdog verorberd en geprobeerd al in te checken (vluchten naar en van Paaseiland schijnen nogal eens overboekt te zijn en dat kunnen we even niet hebben met de rest van het schema) maar dat moet via internet. Om 3 uur rijdt er zowaar een auto voor met gids met nog 2 Amerikaanse meiden en een Engels stel…hebben ze toch nog wat middagtours kunnen verkopen! Beetje slome uitstap, bloedt een beetje dood in vergelijking met de 2 andere. We beginnen Puna Pau, de rode steengroeve waar de ‘topknots’ van de Moai vandaan komen. Even verder ligt Ahu Akivi, 7 Moai op een rij die als enige over zee uitkijken en niet over land. Het is ook de enige Ahu die niet heilig is want er zijn geen mensen begraven maar deze Ahu was gewijd aan verkenners van Paaseiland die in opdracht van de koning kwamen (ze waren dus ook niet koninklijk en droegen geen rode topknots). Mooie Ahu!

Vlak ernaast de Ana Tepahu grot, een grote en lange/diepe grot maar niet echt spannend. Laatste middag dus op souvenirjacht, 7 Moais (we wilden eigenlijk een grote voor in de tuin en die opsturen maar dat is werkelijk niet te betalen) en een aandenken van hier voor Jes, Inge en Elina. Deze ‘jacht’ beloond met een heerlijk ijsje (moet je wel ongeveer een kwartier voor in de rij staan…) ’s Avond lekker vis gegeten in een restaurantje waarvan het balkon zo’n beetje boven het strandje hing waar de Rapa Nui’s hun warme dag even kwamen afspoelen en met prachtig zicht op alle surfers. Met nog wat bier in de hand heerlijk zitten afkoelen op ons eigen terrasje…wel in het donker voor de muggen (en natuurlijk omdat onze buitenlamp het niet deed!) en later in de regen.
’s Nachts brak de hemel open…