Onze reizen - Nuwara Eliya
Het geboekte hotel Grosvenor blinkt uit in onvolledigheid...en ongemotiveerd personeel. We hebben 1 peer aan het hoge plafond dus we zijn wel lekker bijtijds maar kunnen niet lezen… Gaten in de lakens, klamme handdoeken, wc trekt niet door...we hoeven geen luxe maar dit gaat hem niet worden als invaller. We gaan verder naar Single Tree waar ze overigens ook niet sterk zijn in leeslampen maar wel zoeken naar een oplossing en we dus belanden in een relatief nieuwe 3 persoonskamer met een heleboel ingebouwde spotjes en zelfs wifi op de kamer! 's Avonds een niet spannende nasi met 3 man personeel om je heen die onverstaanbaar met elkaar praten is ook altijd weer apart. Goede douche (wel zeiknatte badkamer daarna want een gordijn is niet aan de orde) die ik 's avonds maar neem want 5.15 vind ik toch wel wat vroeg...en een lekker groot bed met heerlijk schone lakens en zelfs een dekbed! Het is hier fris, koud volgens Mahesh!
Donderdag 16 maart 2017 :
De wekker staat om 5.15 en om half zes zitten we in het donker met ontbijtpakket in de jeep die ons naar het beginpunt zal brengen voor onze wandeling naar Worlds End in Horton Plains NP. Het is fris hier 's morgens in de bergen, lekker fris, alhoewel ze hier doen of ze langzaam afsterven. Het is 1.15 rijden naar de ticketoffice waar de auto's al in de rij staan maar daarna is het nog maar 4 km rijden. Onderweg heel veel soldaten van de airforce die op oefening zijn; we zien ze aan het eind van de ochtend allemaal weer terug en dan is het nog niet duidelijk wat ze aan het doen zijn…
Enfin, wij beginnen moedig aan onze track op overzichtelijke paden maar dat duurt niet lang en het wordt lopen in een rivierbedding, over keien en door natte geulen, tussen kriebelig gras en stekels door.
Heuvel op heuvel af, dan ineens loop je weer op een vlakte en denk je dat om de hoek bij die berg voor je worlds end is...helaas. Om 7 uur begonnen we te lopen en om kwart voor negen stonden we op het kleine plateau met oeverloos veel kwekkende en selfies makende Chinezen om ons heen...het viel ons eigenlijk een beetje tegen.
We hadden het idee dat vanaf deze steile klif we uitzicht zouden hebben over een weidse vlakte/vallei met grootse vergezichten. Dus al vlot lopen we door richting Little Worlds End dat ruimer oogt dan grote broer.
Het is nog een hele klim- en klauterpartij om je weg weer terug te zoeken tussen de rotsgleuven. In de regentijd moet die werkelijk niet te begaan zijn! Bram mocht zijn videocamera niet meenemen maar gezien de kwekkende Chinezen, de wat tegenvallende vergezichten en het lastige lopen is hij daar voor één keer niet rouwig om!
Als we alles bij elkaar optellen, 2 ½ uur in de auto en 3 uur een pittige hike, vinden we dat denk ik niet echt de moeite waard. Daarnaast menen we wel dat we zo langzamerhand erg verwend zijn… Terug naar het hotel om de rugzakken op te pikken, langs de coffeeshop van Grand Hotel voor wat lekkere happen in de trein, cola, ATM en mooie postzegels van het Engelse postkantoor later stappen we uit op het station.
De trein naar Ella vertrekt om kwart voor 1 en wij hebben kaartjes voor de 3e klas. We hadden eerste klas bedacht maar Suranga had deze nog helemaal niet gereserveerd. Mahesh vond tweede of derde klas een veel beter idee want daar kunnen de ramen open en zit je tussen de Sri Lankanen zelf. Dat laatste bleek niet zo te zijn maar we ploften op zijn advies gewoon neer op twee plaatsen naast het raam en niemand kwam ons wegjagen. Een groep Chinezen vond wel allemaal dat ze niet op hun plaats werden gezet maar niemand had het nummer van onze stoel. Dus met een tafeltje tussen ons in genoten van deze treinrit hoog over de bergen, door dorpjes en tussen theeplantages door. Duurde 2 ½ uur maar we hebben genoten!
In Ella stond Mahesh op ons te wachten en we rijden naar ons hotel... nou, we rijden erlangs naar een ander! Het is weer zo'n feest, het hotel is veranderd. Ik plof bijna als ik Suranga aan de telefoon krijg... we zijn zo lang bezig geweest alles zelf uit te zoeken (en dat voor de tweede keer nadat in 2016 het niet doorging door mijn bestralingen) het was een kwestie van boeken en dat was toegezegd. Er zijn al een aantal dingen veranderd en nu dit weer. We laten ons naar het hotel brengen dat op ons schema staat en daar is plaats voor 1 nacht (morgen zien we wel weer verder). Niet leuk om tijdens de reis zelf je weer met dit soort dingen te moeten bezighouden.
Enfin, op het balkon genieten we van het uitzicht op Ella's Gap dat snel verandert als de wolken binnendrijven...ze komen gewoon op je af en we doen de balkondeuren dicht omdat de flarden gewoon de kamer in komen! Het begint te hozen. Wij zitten ondertussen nog een beetje na te lachen van de 'bieractie'. Het hotel heeft geen alcohollicentie maar één van de jongens ging koud bier voor ons halen. Het was niet koud dus ik vroeg of ik het in de ijskast mocht zetten. NEE (baas mocht niks weten)...en wat doen ze? Ze regelen met twee gewoon een kleine ijskast voor in de kamer. En een pret dat ze er samen om hadden! Geweldig dit meedenken...kunnen ze in Grosvenor nog een puntje aan zuigen!
Vrijdag 17 maart 2017 :
Prima ontbijt om 8 uur na en op stap naar Little Adams Peak. Het begint met een makkelijke wandeling tussen theeplantages door waar hier wel veel pluksters aan het werk zijn.
Het laatste stuk zijn behoorlijk wat trappen met een stukje keien klauteren. Wordt Bram een beetje veel en net onder de top is hij niet meer van een steen af te krijgen. Ik neem zijn videocamera mee en sta een paar tellen later op Little Adams Peak met een prachtig uitzicht rondom en zeker op Ella Rock (dagtocht om die te beklimmen en zeker niet voor mensen met hoogtevrees). Nog even doorsteken naar de berg ernaast om zicht te krijgen op de vallei erachter en dan Bram achterna die al rustig bezweet aan het afdalen is.
Stukje verder wandelen we rustig naar beneden voor het uitkijkpunt op de nine-arch-bridge...Romeinse stijl zullen we maar zeggen en voor het bekende plaatje met de trein die erover heen rijdt moeten we 25 minuten wachten...ik neem wel een foto van de foto die er staat haha.
Op een verhoogd terras bij Dream Café drinken we een biertje met fish en chips voor Bram en een panini voor mij. Heerlijk met al dat gedoe voor je neus!
We hebben besloten na al het gedoe over het hotel dat aangezien we Ella Rock toch niet gaan beklimmen gezien de hoogte we net zo goed door kunnen rijden naar het hotel van morgenavond in Uda Walawe. Het plan wordt goedgekeurd en we zakken langzaam af naar het zuiden. In 1969 werd een nieuwe hoofdweg aangelegd die langs de Ravan Ella Falls loopt. Vanaf de brug onderaan de waterval heb je er een prachtig zicht op hetgeen absoluut wordt opgeleukt door de jongens en meisjes op schoolreisje.
Langzaam maar zeker rijden we de bergen weer uit en komen terug in het laagland met velden van rijst, mais en suikerriet. Net voorbij Welelwaya ligt Buduruvagala met een prachtige beeldengroep uit de 10e eeuw, in alle rust tussen woudgeluiden van vogels en apen.
De beelden zijn uit de hoge rots gehouwen die de vorm heeft van een olifant (goed kijken). Het 14 meter hoge beeld is de Boeddha van de Toekomst.
Het witte beeld de bodhisattva Avalokiteshvara met rechts zijn vrouw Tara en links zijn zoon Sudanakumara.
Aan de rechterkant staan drie reliëfbeelden van de bodhisattva Manjushree (god van de wijsheid) links, Amithaba Boeddha in het midden en bodhisattva Vajrapani rechts.
Links van de grote Boeddha sijpelt uit de vlamvormige inham van de grot een olieachtige vloeistof waarvan dorpelingen bij volle maan geloven dat het zieken geneest. Een mooie serene plek.
Vlak ervoor ligt een mooi stuwmeer van 1700 jaar oud met veel vogels en bloeiende waterplanten. In de droge maanden komen wilde olifanten hier hun dorst lessen en dat kan je je helemaal voorstellen als je hier staat!
Door naar Udawalawe, Niwahana Hotel waar we twee nachten zullen blijven. Grote kamer met schone vloer. Niks overbodigs maar prima en 's avonds goed groentensoepje, heeel veel rijst met 1 stukje kip en 1 stukje vis en gebakken ei (?) met curd toe. Aangepast plan maken met Mahesh voor morgen en lekker bijtijds onder het laken. Het is hier niet zo fris als in de bergen maar het koelt wel lekker wat af en er lijken geen muggen te zijn. Onze kamerdeur grenst aan een gigantisch veld met suikerriet én de plaats waar honden de vuilniszakken opentrekken...overal vuilnis en achtergelaten plastic in dit land, het vervuilt zichzelf en niemand lijkt zich daar iets van aan te trekken. Opmerking van de dag van Bram als ik iets in de reisgids moet opzoeken en niet weet waar...staat vast bij de A van olifant! Na een half uur kan ik er nog steeds om grinniken...en nu weer…